Η αρχή

Τον Οκτώβριο του 2010, ενώ είχα αρχίσει να "ψευτοτρέχω" (όπως έλεγα τότε), μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω στον αγώνα των 10km που έγινε στο πλαίσιο του 28ου (και επετειακού για τα 2500 χρόνια) Μαραθωνίου Αθηνών. Ήταν ο πρώτος μου επίσημος αγώνας. Θυμάμαι τότε το δέος και την ανατριχίλα που με έπιασε αντικρίζοντας το Στάδιο καθώς κατηφόριζα την Ηρώδου Αττικού και πήγαινα για τον τερματισμό μέσα σε αυτό. Θυμάμαι τον (πολύ λόγω της λιακάδας) κόσμο που είχε μαζευτεί να χειροκροτάει, εμένα και τους άλλους άγνωστους. Θυμάμαι σχεδόν να δακρύζω (για προσωπικούς λόγους που θα αναφερθούν σιγά σιγά σε μελλοντικά posts) καθώς περνούσα τη γραμμή του τερματισμού. Τέλος θυμάμαι την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου και στον κολλητό μου λίγο μετά τον τερματισμό: "Του χρόνου (2011) θα τρέξω στον Μαραθώνιο!".

Ένα χρόνο και μερικές μέρες αργότερα, στις 13 Νοεμβρίου 2011, κατηφόριζα ξανά την Ηρώδου Αττικού, αυτή τη φορά με κρύο, ψιλόβροχο και αισθητά λιγότερο κόσμο. Το δέος όμως ήταν πολλαπλάσιο της πρώτης φοράς, τα μάτια μου ήταν δακρυσμένα και πίστευα πως μερικά μέτρα μετά (στον τερματισμό) απλά θα κατέρρεα από συγκίνηση. Αυτή τη φορά τα χιλιόμετρα δεν ήταν 10, αλλά 42. Αυτή τη φορά δεν είχα τρέξει 56 λεπτά, αλλά 4 ώρες, έχοντας ξεκινήσει από το Στάδιο του Μαραθώνα. Μερικά μέτρα μετά, αντίκρισα πολύ καλούς μου φίλους να με περιμένουν και να κάνουν (ειλικρινά) σαν τρελοί! Με βοήθησαν από το να καταρεύσω συγκινησιακά και να το γυρίσω στο χαβαλέ. Αλλά μέσα μου ήξερα πως πλεόν ήμουν...δρομέας!

Εδώ λοιπόν θα γράφω για τις (λιγοστές είναι η αλήθεια) εμπειρίες μου ως δρομέας, τις διαδρομές, τα συναισθήματα, τον εξοπλισμό και γενικά για ό,τι με κρατάει εκεί εξώ...τρέχοντας.