Γιατί τρέχω;

Πολλές φορές κατά τη διάρκεια της προπόνησης, πιάνω τον εαυτό μου να σκέφτεται τους λόγους για τους οποίους τρέχω. Μερικοί από αυτούς είναι σταθεροί, κάποιοι έρχονται και φεύγουν, ανάλογα την περίοδο και τις καταστάσεις. Αν θα έπρεπε να απαντήσω με μερικές λέξεις μόνο θα έλεγα πως τρέχω για να νιώθω καλά. Αλλά ας το αναλύσω λιγάκι...

Καταρχήν, χρησιμοποιώ το τρέξιμο ως αγχολυτικό. Αυτό το διάστημα που είμαι έξω και τρέχω είναι το διάστημα που αποβάλλω όλη την ένταση  και το αγχός της ημέρας. Πολλές φορές γυρνάω κουρασμένος από τη δουλειά, νιώθω πως δεν μπορώ να κουνηθώ, αλλά πλέον ξέρω πως αν αντί να "αράξω", βγω έξω και τρέξω, θα νιώθω πολύ καλύτερα όταν γυρίσω σπίτι. Ίσως λιγάκι πιο καταπονημένος σωματικά, αλλά σαφώς καλύτερα πνευματικά. Μετά από κάθε τρέξιμο νιώθω μια ευφορία και μια αλλαγή της διάθεσης μου προς το καλύτερο. Δε ξέρω αν είναι οι ενδορφίνες ή κάτι άλλο, ξέρω όμως πως δουλεύει και δουλεύει πάντα.

Έπειτα, τρέχω για τη σωματική μου υγεία. Όχι για να γίνω "φέτες". Απλά για να αισθάνομαι καλά με το σώμα μου και κυρίως για τη φυσική μου κατάσταση. Καρδιά και πνευμόνια. Από τότε που ξεκίνησα να τρέχω και με τον καιρό έχω διαπιστώσει απίστευτη βελτίωση της αντοχής μου και στην καθημερινότητά μου. Το λαχάνιασμα πχ όταν ανεβαίνω μια σκάλα αποτελεί παρελθόν εδώ και καιρό και γενικά πολύ σπάνια θα με ακούσεις να παραπονεθώ πως "κουράστηκα". Σε αυτό σίγουρα βοηθάει και το γεγονός πως δεν καπνίζω. Επίσης χρησιμοποιώ το τρέξιμο για να μη σκέφτομαι και τόσο όταν θέλω να φάω μια "βρωμιά". ΟΚ, γενικά θα έλεγα πως προσέχω τι τρώω, αλλά δε θα το σκεφτώ και πολύ όταν έρθω αντιμέτωπος με τον πειρασμό, ειδικά όταν πρόκειται για γλυκό, που είναι και η αδυναμία μου. Νομίζω δεν είναι τυχαίο το γεγονός πως τα τελευταία δύο χρόνια που τρέχω συστηματικά, έχω καταφέρει να διατηρήσω το βάρος μου στο ίδιο επίπεδο (82-83 κιλά).

Φυσικά πλέον τρέχω και ως αθλητής. Όσο περνάει ο καιρός συμμετέχω σε όλο και περισσότερους αγώνες και δεν κρύβω πως με ενδιαφέρει να βελτιώνω τους χρόνους μου όσο μπορώ. Όχι πως με έχει πιάσει καμιά εμμονή με το χρονόμετρο ή πως πιστεύω πως θα γίνω ο πιο γρήγορος. Απλά είναι ένα κίνητρο και ένας λόγος που με κρατάει εκεί έξω, να προπονούμαι και να προετοιμάζομαι. Για το λίγο πιο γρήγορα, για το λίγο πιο μακριά. Για την κατάκτηση (έτσι είναι στο μυαλό μου).

Επίσης, κάτι που ίσως όσοι δεν τρέχουν ή δεν ασχολούνται με κάποιο σπορ αντοχής δεν μπορούν να καταλάβουν. Η μάχη του σώματος και του μυαλού. Όταν τρέχω το νιώθω. Το σώμα μου και το μυαλό μου παλεύουν, μία θέλει το μυαλό αλλά δε θέλει το σώμα, μετά συμβαίνει το αντίστροφο. Νιώθω πως το εγώ μου είναι το τρίτο πρόσωπο σε αυτή τη μάχη και αυτό που πρέπει να ισορροπήσει, που πρέπει να κάνει μυαλό και σώμα να συμφιλιωθούν και να συνεχίσουν μαζί. Το συναίσθημα όταν τελικά τα καταφέρνω, όταν ισορροπήσω, όταν μυαλό και σώμα γίνουν ένα είναι μεγαλειώδες. Εκείνη τη στιγμή αισθάνομαι πως θα μπορούσαν να τρέχω για πάντα!

Τέλος, τρέχω για όποιον μπορώ να εμπνεύσω. Για όποιον μπορώ να αποτελέσω κίνητρο να ακολουθήσει. Για αυτόν που θα με δει στο δρόμο στις 7 το πρωί και θα μου πει καλημέρα ή μπράβο. Για αυτούς που θα σταθούν στο πλάι της διαδρομής σε ένα αγώνα και θα με χειροκροτήσουν χωρίς να με ξέρουν. Για όσους θέλουν και δεν μπορούν. Τρέχω γιατί θεωρώ πως με το τρέξιμο γίνομαι καλύτερος άνθρωπος. Τρέχω γιατί το αγαπώ και γιατί το πιστεύω.

Η αρχή

Τον Οκτώβριο του 2010, ενώ είχα αρχίσει να "ψευτοτρέχω" (όπως έλεγα τότε), μου δόθηκε η ευκαιρία να συμμετάσχω στον αγώνα των 10km που έγινε στο πλαίσιο του 28ου (και επετειακού για τα 2500 χρόνια) Μαραθωνίου Αθηνών. Ήταν ο πρώτος μου επίσημος αγώνας. Θυμάμαι τότε το δέος και την ανατριχίλα που με έπιασε αντικρίζοντας το Στάδιο καθώς κατηφόριζα την Ηρώδου Αττικού και πήγαινα για τον τερματισμό μέσα σε αυτό. Θυμάμαι τον (πολύ λόγω της λιακάδας) κόσμο που είχε μαζευτεί να χειροκροτάει, εμένα και τους άλλους άγνωστους. Θυμάμαι σχεδόν να δακρύζω (για προσωπικούς λόγους που θα αναφερθούν σιγά σιγά σε μελλοντικά posts) καθώς περνούσα τη γραμμή του τερματισμού. Τέλος θυμάμαι την υπόσχεση που έδωσα στον εαυτό μου και στον κολλητό μου λίγο μετά τον τερματισμό: "Του χρόνου (2011) θα τρέξω στον Μαραθώνιο!".

Ένα χρόνο και μερικές μέρες αργότερα, στις 13 Νοεμβρίου 2011, κατηφόριζα ξανά την Ηρώδου Αττικού, αυτή τη φορά με κρύο, ψιλόβροχο και αισθητά λιγότερο κόσμο. Το δέος όμως ήταν πολλαπλάσιο της πρώτης φοράς, τα μάτια μου ήταν δακρυσμένα και πίστευα πως μερικά μέτρα μετά (στον τερματισμό) απλά θα κατέρρεα από συγκίνηση. Αυτή τη φορά τα χιλιόμετρα δεν ήταν 10, αλλά 42. Αυτή τη φορά δεν είχα τρέξει 56 λεπτά, αλλά 4 ώρες, έχοντας ξεκινήσει από το Στάδιο του Μαραθώνα. Μερικά μέτρα μετά, αντίκρισα πολύ καλούς μου φίλους να με περιμένουν και να κάνουν (ειλικρινά) σαν τρελοί! Με βοήθησαν από το να καταρεύσω συγκινησιακά και να το γυρίσω στο χαβαλέ. Αλλά μέσα μου ήξερα πως πλεόν ήμουν...δρομέας!

Εδώ λοιπόν θα γράφω για τις (λιγοστές είναι η αλήθεια) εμπειρίες μου ως δρομέας, τις διαδρομές, τα συναισθήματα, τον εξοπλισμό και γενικά για ό,τι με κρατάει εκεί εξώ...τρέχοντας.